Bu başlık altında başka hiçbişey söylemek istemiyorum aslında ama çok yazasım var.İftardayken karar verdim yazmaya.Duygu yoğunluğu falan yaşadığım yok sadece yazıp tüketirsem acım biter diye düşünüyorum.Yazıyorum işte öylesine.Bi kaç gündür Pakistan daki seli ve oradaki insanları düşünüyorum.Sonra aklıma 17 Ağustos geliyor.Deprem olduğu zaman köydeydim.Gece 3'te uyandım Annemden su istedim yerli yersiz korkmuştum sanki yerin altından sesler geliyordu.Annem kapat gözünü uyu demişti hiçbişey yok korkma..Uyudum bende.Sonra sabahın 6sında telefonlar çalmaya başladı.Deprem olmuştu.Daha önce hiç duymadığım bişeydi.Hiçte anlam verememiştim.Coğrafya bilgim dağ,taş ,ovayla sınırlıydı.Haberlerde gördüklerim karşısında dehşete düşmüştüm.Küçüktüm.Neyseki aile fertlerinden kimseye bişey olmamıştı.Nede olsa ateş düştüğü yeri yakıyordu.Küçücük çocukları enkazdan çıkartışlarını izlemiştik.Ama sadece izlemiştik.Dedim ya ateş düştüğü yeri yakıyordu.Daha sonra İstanbul'a döndük herkes depremden bahsediyordu.Herkes. Sonra bir an durdum ve dedimki keşke deprem olsada görsem.Bizde çok etkilendik Ablamla yüklükleri devirir lafta enkaz altında kalırdık ve bigün deprem oldu.Balkondan bakmaya boyum yetmediği için yere yatmış balkon korkuluklarının altından dışarıyı izliyordum.Herkes dşarıya çıktı.Öyle korkmuştumki donup kaldım.Annem geldi beni kaptığı gibi kucağına aldı ve sonra dışarı çıktık.Çok korkmuştum,çok etkilenmiştim..Bi daha depremin bahsini bile açmadık.Oradaki çocukları düşündüm ve çok üzüldüm.Neden bahsediyorumki bunlardan.Çok üzüldüm işte belki ondan.
Orada o kadar masum insan sular altında can veriyor.Burada referandumdu,oydu buydu millet kendinden geçmiş saydırıyor.Bizde aklımıza gelince işte böyle vah vahh der geçeriz.Her zaman yaptığımız gibi.Diğerlerini söylemeye dilim varmıyor bile.Böyleyken böyle işte..
"kaçan bir gol kadar üzülmedik değil mi? ölürken çocuklar o güzel afrika’da"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder